ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙΣ ΠΙΑ
Δε θα ξανάρθεις πια να μου χαρίσεις,
απ' την ωραία ζωή που σε φλογίζει,
κάτι, ένα της λουλούδι; Σου γεμίζει
με τόσα την καρδιά και το κορμί.
Δε θα 'ρθεις πια τα χέρια μου να σμίξεις,
τα παγωμένα, τα εχθρικά μου χέρια;
Πλάι στα δικά σου, μερωμένα ταίρια,
δεν τα ζυγώνει πλέον η αφορμή.
Δε θα 'ρθεις... Πώς αργά περνούν οι μέρες.
Κι όσο συ φεύγεις, τόσο με σιμώνει
η γνώριμή μου μοίρα. Τόσο μόνη,
τ ό σ ο ν κ α ι ρ ό με τον κ ρ υ φ ό κ α η μ ό.
Δεν σου περνάει, αλήθεια, από τη σκέψη
ότι μπορεί, σε μια στιγμή θλιμμένη,
στη μοίρα αυτή, που πάντα με προσμένει,
να πάω ξανά και δίχως γυρισμό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου